Sławiec h. Półkozic (zm. ok. 1375), kasztelan wiski. Pochodził z linii Półkoziców posiadających dobra w ziemiach sochaczewskiej i rawskiej.
Początki działalności S-wca mogły się łączyć z rządami w ziemi sochaczewskiej Siemowita II wiskiego, po którym połowę jego dzielnicy (ziemie sochaczewską, zakroczymską i północną część dotychczasowej obszernej ziemi wiskiej z Wizną i Goniądzem) przejął ks. płocki Bolesław III Wańkowic. S. stał się jego współpracownikiem; wymieniony został w dokumencie Bolesława wkrótce po przejęciu przez niego rządów w Sochaczewie 9 X 1345 jako podczaszy sochaczewski. Szybko awansował na kaszt. wiskiego, jeden z najważniejszych urzędów Mazowsza. Spoczęła na nim wówczas odpowiedzialność za utrzymanie Wizny, kluczowego grodu wyludnionego Mazowsza północnowschodniego. Jako kaszt. wiski wystąpił 21 X 1349 w Wiskitkach przy ugodzie, określającej zasięg ówczesnej kaszt. wyszogrodzkiej, stanowiącej oprawę ks. Elżbiety. W otoczeniu Bolesława Wańkowica S. wymieniany jest jeszcze 30 IX 1350 i 14 VII 1351 w stolicy ks. płockiego.
Po śmierci Bolesława III S. podjął współpracę z królem Kazimierzem Wielkim oraz ks. mazowieckim Siemowitem III Trojdenowicem, którego poddanym został z tytułu dóbr posiadanych w ziemi sochaczewskiej. Z racji sprawowanego urzędu kaszt. wiskiego uczestniczył zapewne w przygotowaniu lennego aktu Siemowita III wobec Kazimierza Wielkiego (Kalisz, 27 XII 1355), przewidującego m. in. możliwość umocnienia grodu w Wiźnie przez króla przy wsparciu Mazowszan oraz w pracach, które przygotowały kompromis graniczny między ziemią wiską (z pow. goniądzkim) a litewskim władztwem grodzieńskim Kiejstuta (Grodno, 14 VIII 1358). S. należał do pierwszych dygnitarzy królewskiego władztwa płockiego, którzy towarzyszyli królowi podczas pobytu na Mazowszu 26 IV 1361 w Mąkolinie, wymieniono ich jako świadków w dokumencie królewskim regulującym powiększenie obszaru miasta Płocka o część gruntów kościelnych na przedmieściach, oraz 28 IV t.r. w Czerwińsku w dokumencie króla nadającym prawo niemieckie dobrom klasztoru czerwińskiego w kaszt. (ziemi) zakroczymskiej. Zarazem S. pojawiał się w otoczeniu Siemowita III w Warszawie (25 VI 1363) oraz w Sochaczewie (26 VII 1365).
Po śmierci Kazimierza Wielkiego i objęciu jego mazowieckiego władztwa przez Siemowita III S. utrzymał swą pozycję w elicie władzy. Dn. 9 VI 1374 w Płocku był świadkiem przywileju książęcego, nadającego prawo niemieckie dobrom rycerskim Dobrzynice i Kowalewo w ziemi płockiej. Wiadomo, że 17 VI 1374 w Zakroczymiu przegrał spór sądowy o wieś Koski pod Nasielskiem z opactwem czerwińskim, które zapewne zleciło mu wcześniej lokację owej osady (późniejsza Nowa Wieś). Pod koniec życia S. ufundował kościół paraf. w Zawadach w ziemi sochaczewskiej, prawdopodobnie w ośrodku swoich dóbr. Data roczna 1377, która dotyczyła zapewne erekcji parafii, jest znana z późniejszych wzmianek. S. zmarł przed 22 III 1377, kiedy to wystąpił nowy kaszt. wiski, Nasuto.
Synem S-wca był zapewne Sławiec z Krobic, chorąży sochaczewski 1377–89, a prawnukiem Sławiec ze Świdna, Krobic i Waręża (zob.).
Słown. Geogr. XIV 479; – Nowacki, Dzieje archidiecezji pozn., II 514; – Dok. kuj. i maz., nr 33 s. 321, nr 40 s. 330–31; Iura Masoviae terrestria, W. 1972 I nr 9; Kod. maz. (Lubomirskiego), nr 70, 71; Nowy kodeks dyplomatyczny mazowiecki, wyd. I. Sułkowska-Kuraś i S. Kuraś, Wr. 1989 II nr 267, 296, 306, 309; Zbiór dok. m. Płocka, I nr 35; – AGAD: dok. perg. nr 6495, 6507, Metryka Kor. t. 82 k. 252v.–253, Płocka grodz. t. 101 k. 1010–1011.
Kazimierz Pacuski